تقسیم کتب شیعه
به طور مشخّص، میتوان به دو دسته تقسیم کرد:دسته ی یکم، آثاری ،« مسئلهی طول عمر » آثار و تألیفات دانشمندان شیعه را از منظر است که به طور تقریب. قبل از سال 370 ه. ق تألیف شده است.دسته ی دوم، آثاری است که پس از تاریخ یاد شده به رشته ی تحریر در آمده است.در آثار دسته ی نخست، هیچ اثری از مسئله ی طول عمر حضرت مهدی (علیه السّلام) دیده نمیشود. و این، بدان معنا است که عمر مبارک حضرت مهدی (علیهالسّلام) تا این زمان، طبیعی مینموده، لذا از ناحیهی طول عُمر ایشان، پرسشی در اذهان جامعه ی آن روز وجود نداشته است.از آثار این دوره میتوان از بصائر الدرجات، نوشته ی محمد بن حسن صفارقمی (در گذشته ی 290 ه.ق) و کافی، اثر شیخ کلینی رازی (در گذشته ی329 ه. ق) و شرح الأخبار فی فضائل الأئمۀ الأطهار، نوشتهی قاضی نعمان بن محمد تمیمی مغربی (در گذشتهی 363 ه. ق) [ 3] و کتاب الغیبۀ، اثر شاگرد برجستهی شیخ کلینی، محمّد بن ابراهیم نام برد.گرچه تاریخ درگذشت دانشمند اخیر، به درستی معلوم نیست، امّا از این که وی، در « ابن أبی زینب » نعمانی [ 4] معروف به اثر خود، هیچ سخنی از مسئلهی طول عمر به میان نیاورده... است، چنین بر میآید که تا زمانی که او کتاباش را مینوشته، عمر امام عصر (علیه السّلام)، عمری متعارف بوده و از ناحیهی طول عمر آن حضرت، هنوز پرسشی در اذهان آحاد جامعهی اسلامی وجود نداشته است و دانشمند یاد شده نیز، احتمالًا، به همین دلیل، متعرض این مسئله نشده است. از همینجا میتوان حدس زد که درگذشت این عالم بزرگوار، به احتمال زیاد، قبل از سال 375 ه. ق بوده است؛ زیرا، مشکل طول عمر، در دهه های پایانی سده ی چهارم ه ق مطرح بوده است و دانشمندانی که در این زمان میزیستهاند، متعرّض آن شده اند.
جنبش سایبری سفیران موعود (عج) http://safiran-e-mouood.blog.ir
